Een voorbijgevlogen week

Precies een week geleden ben ik naar de doctor geweest en tot nu toe heb ik antibioticapillen moeten slikken omdat ik aan de diaree was. Van Peru heb ik een infectie (Giardia Lamlia) opgelopen. Het viel in het begin niet mee, maar gelukig ging de week heel snel voorbij, dat scheelde wel!
Een blank dieet volgen is zeker geen lolletje, je voelt je snel slap, en nu blijkt dat ik 5 kilo afgevallen ben. Dus een beproeving op zich, zeker als je met elkaar afspreekt in een tapasbar bijvoorbeeld. Maar gelukkig ben ik er vandaag vanaf en is lekker eten een feestje op zich.

Apotheek:
Ik kocht de voorgeschreven medicijnen maar men had niet gepast wisselgeld. Zodoende bood de juffrouw mij enkele vitaminepillen aan. Nu is dat blijkbaar heel normaal dat ze er een paar uit een potje haalt omdat toch niet iederen het hele potje kopen zich kan veroorloven. Dit voorbeeld van vitamine pillen betekent ook dat het met medicatie bij ergere symptomen net zogoed gebeurd. Helen (mijn begeleider) zei dat het een feit is.
Gezondheid:
De huidige president (Evo Morales) had ineens het idee om gezondheidszorg gratis te maken voor moeders van kinderen t/m 5 jaar. Dit werkte echter niet; publieke instellingen konden de vraag niet aan en daarbij werd er gediscrimineerd bij de klinieken van de middenklasse. Deze vorm van sociale zekerheid blijft dus een luxe zoals ik ze gehad heb. Dus...

Stelling van de week:
Medicijnen kopen enkel als je er geld voor hebt is ´uitstel van exicutie´ indien je niet de benodigde (complete) medicatie neemt bij jou ziekte.

Dinsdag ben ik naar het cocamuseum geweest. Wel grappig om te zien hoe het gebruikt werd door de jaren heen, met name ook in de medische wereld, en hoe America(VS) het zerotolerance beleid toepast terwijl de coca plant de grondstof is van hun favoriete drankje. Mensen her gebruiken de blaadje ook om op te kauwen i.p.v. energydrinks e.d.

Van mijn project Helping Hands heb ik in de afgelopen week zowat iedereen leren kennen. Eerst met de ´floormanager´ en Helen (begeleider van Connectie Bolivia) samen een kennismakingsgesprekje gehad. Toen in een vergadering van Helping Hands wat instructies gekregen. En natuurlijk ook de jongeren met wie ik ga werken ontmoet, waaronder drie voor driemaal wekelijks Engels.
En op zaterdag was er een feeste op het kantoor vanwege het afscheid van drie vrijwilligers waarbij ik werd voorgesteld aan iedereen. De sfeer zat er goed in en ik moet mee dansen op de traditionele manier gemengd met ook modernere nummers.
Deze week heb ik dan de eerste werkdagen en ben al enigsziens vertrouwd gemaaklt met de auto het verkeer enz.

DILEMMA VAN DE WEEK:
Maar men rijdt hier eigenlijk (bijna) als ´pubers´ en niemand maar dan ook niemand draagt de gordel. Echt veel structuur zie je niet in het verkeer en dat komt onder andere door de regel: kruispunten zonder signalisatie betekent wie het eerst komt, rijdt het eerst verder. In drukke gebieden loopt dit vaak in het honderd.
Claxoneren is daarom de normaalste zaak en veel dwingen op die manier de voorrang af, ook op punten waar je totaal de hoek niet om kan kijken. Als voetganger heb je het niet altijd makkelijk. Tenzij je goed uitkijkt maar vooral jezelf ook niet op laat jagen.
Ik vind het een dilemma dat veel Bolivianen hun rijbewijs hebben gekocht en zich vaak niet echt netjes/´normaal´ weten en/of kunnen te gedragen.

Ook wel grappig om te weten is hoe ik met visum heb verlengd. Het was zo dat we eerst in een gebouw binnen gingen (met ´migracion´ erop) omdat dat het zou moeten voor verlenging van je verblijf. Maar het bleek met de week anders te zijn en daarom werden we naar de overkant gestuurd dat meer leek op een pakhuis/opslaghal met enkele bureau´s dan andersom.
Perongeluk had ik de verkeerde stempel (die van Perú) gekopieerd en ik had zo iets van ´valt te proberen´. En toen ik ´s middags mijn paspoort op kwam halen was het in orde: ipv 30 dagen heb ik nu 90 dagen.
Ook maf was dat een van de vrijwilligers alle paspoorten op mocht komen halen.


Verder heb ik het weekend nog twee hele leuke uitjes gehad.
Van vrijdag op zaterdag heb ik op een jongensinternaat geslapen met Maartje (vrijwilliger Helping Hands) en Marcia (ook ervan, maar Boliviaanse). Het lag drie ur rijden van La Paz met een niet al te grote bus die over de stijlste en van tijd tot tijd smalste bergwegen gaat. Het was in de Yungas, waar je een subtropisch klimaat hebt en de stijle diepe valleien er sinassappelboom-groen uit zien. De volgende keer ga ik met wat andere vrijwilligers voor een feestje. Vanaf dan foto´s.

En zondag gingen we (bijna alle vrijwilligers) naar de Chacultaya-berg waarbij het landschap en de temp. nogal verandert. Vanaf 5300 voel je je niet zo fit meer om de ruime honderd meter even te joggen. Want na de al spectaculaire busrit konden we nog naar het topje. Maar dat viel tegen, niet iedereen trok het. Je bent snel duizelig en als je te snel wil ook zo misselijk. Het uitzich was hoe dan ook erg de moeite waard.
Maar hoe hoger we kwamen hoe bewolkter het werd. Als het helemaal helder was geweest hadden we lake Titicaca kunnen zien. Je kunt La Paz in de kom zien liggen en de hooooge hoogvlakte, Alti Plano.

Vervolgens gingen we vele meters naar beneden door La Paz om de valei van de maan te zien. Dit ligt weer voorbij de Zuidzone wat heerlijk warm is. Het natuurpark dat we bezochten bestond uit witte, door erosie gevormde torens.

Voorlopig ga ik me niet vervelen en zit het leven vol gezellige momenten. Om de jongens van het internaat te zien, die over het algemeen een lief karakter hebben, en die van Helpings Hands (HH) te leren kennen vond ik super.

Dan nog een dikke knuffel van mij en vergeet de foto´s niet te zien (www.nathansfotosjohojournal.mijnalbums.nl ´Een voorbijgevlogen week´)!