Wauw, hier zit je dan, wat een wereld

Dag lieve mensen,

Na een nogal zware reis tot Lima (Perú ) met wat pech( resulterend in akelig dure taxi), heb ik daar voor twee dagen in transit gezeten in een ideale internationale jeugdherberg waar alle interessante studenten/ avonturiers samen komen. De herberg ligt midden in de vreselijk drukke stad. Verkeer is crazy en blauw van de uitlaatgassen.
In de herberg ben ik het zo veel mogelijk langzaam aan gaan doen maar het was moeilijk omdat ik 26 uur onderweg was geweest en zodanig uit het ritme lag dat ik na aankomst paar uur sliep en met de lente vogeltjes om 7.30 al weer wakker was.
Het was er wel heel mooi en gezellig! Ik ben met een groep Spanjaarden wat opgetrokken en samen naar het strand geweest. En voordat ik weg ging heb ik drie uur aan een stuk met een Zwitser van 23 zitten praten. Het klikte gewoon, veel dezelfde interesses. Hij was al voor de derde keer op het continent en maakte ook op zijn 19de de eerste reisernaartoe. Dus zulk soort mensen, studenten, ontmoet je daar gegarandeerd.

Dinsdag avond heb ik vervolgens het vliegtuig naar La paz genomen. Na de uitckeck stond er deze keer wel iemand op me te wachten, namaleijk Helen een begeleider die mij rond twaalf naar het vreselijk lieve gastgezin (een wat ouder koppel, ook een andere Xplore-huisgenoot: martine) bracht. Tijdens de rit daalde ik 500 meter af vanaf het vliegveld de stad in; die lichtvallei van zo´n afstand was gaaf!

La Paz overdag is me ook wat. Die dag werd ik opgehaald door Ayme, een local die als begeleider mee functioneerd. Ze heeft me de belanrijke plekken laten zien, en hoe om te gaan met het chaotische ov, op straat, er zijn micro busjes, minibussen en bussen. Halten zijn erniet, dat leer je, ook welke route ze rijden.
Ja en de ´gangbare´ verkeerregels zijn eigenlijk nooit echt van toepassing. Wat een gekte; en dat wordt me wat als ik professor de conducción (rijleraar) uitoefen.

Maar voorlopig ben ik nog aan het acclimatiseren en heb lekker de tijd tot maandag om rustig hier het dagelkijkse leven op te bouwen. Maandag maak ik kennis met Marcia van Helping Hands, waar ik overigens al mooie/grappige verhalen van gehoord heb. De jongens schijnen bijvoorbeeld bijzonder traag Engels te leren...

Het blijkt ook normaal te zijn dat we, als vrijwilligers of stagaires uit NL, tenminste een maal per dag ergens eten. Wat luxe niet? Ja maar ook wel voor de hand liggend als een niet te speciuale lunch 10-15 bolivianos (1/ 1,5 €) is. Verkleerd heb ik het niet getroffen tot nu toe. Want ook andere mensen uit thuisland zijn leuk; we zien elkaar vaak met het eten dus.
Ja en dat went ook, netzoals ik me hier al heel snel goed voel en alleen mijn hard wel flink voel kloppen als ik snel even de trap oploop om wat te pakken op de kamer. Drinken is ook heel belangrijk, en dan gaat het perefect: nauwlijks last van de 3600 meter.

Oja en internetten met webcam, telefoneren kost echt niets. Ik heb iemands mobiel (americaanse type) overgekocht en kan voor 13 eurocent met EU bellen/ gebeld worden! Nummer komt nog.

Wordt vervolgd, en meer foto´s komen nog

groetjes uit het heelrijke heldere frisse maar vooral zonnige La Paz!
Best wishes, Nathan