Onvergetelijke Jungel, Pampas en nu stakingen

Woensdag vertrok ik naar het groene warme Rurrenabaque, een dorp wat de laatste jaren buitengewoon in trek is voor ecotoerisme.
Na lang wachten was het vliegtuig uiteindelijk gereed, en alles zag ik voor me neus gebeuren, aftanken handmatig bagage laden, checken enz. De hele incheckprocedure gaat een stuk primitiever bij de militaitere burgerluchtvaart(TAM), de luchtavenbelating was maar liefst E 0,5, mijn bagage wegen ging met een klassieke weegschaal, en meer dan een half uur later dan gepland instappen bleek niks vreemds te zijn. Geen haast.
Het lange wachten werd goed beloon met prachtig uitzicht. Ik vond het grappig en enigszins spannend tegelijkertijd; Grapig om het verschil van mijn schipholvertek en het TAM-luchthaventje (dat de landingsbaan van ´La Paz airport´gebruikt). En in het begin spannend omdat het kleine fokkervliegtuigje zo veel lawaai maatke, de runway flink nodig had en het wat labieler is. De ijle lucht maakt dat elk vliegtuig overigens meer nodig heeft om op te stijgen.
Eenmaal in de lucht was het genieten van het spectculaire uitzicht; de dorre, woestijnige vlakte van El Alto, toen La Paz overdag, vervolgens de woeste bergen over met sneeuwpieken heel dicht bij! Zo veranderlijk al het maar zijn kan, en na de misterieuse wolken rond de Yungas (middelgebergte) meer en meer groen. Het landen was in een totaal andere wereld, met de sauna-temp al helemaal.
De gate was nóg eenvoudiger dan in La Paz. Uitchecken hoefde niet.
De hostal was een Israelische gezellige en eenvoudige plek. Mijn kamer bestond uit een planken en plastik. Meer een hut. Maar het dorp heeft net zo veel Afrika-huisjes als moderne gebouwtjes. De hostal had in feite meer daar iets van weg dan een costa-hotel in het toeristisch uitgekauwde ´Spanje aan zee´. Het primitieve had zo zijn charmen, zeker in combinatie met een meer 10 meter ervan af, hangmatten in overvloed en groepen waar je meteen samen mee gaat eten. Ik was latr en mocht achter op de motor van de eigenaars springen om ze zo achter na te komen. Leuke spontane acties, lachen.

Donderdag Jungel:
Veel varen(3 uur stroomopwaarts) en snel eten om een goede twee uur door het oerwoud te wndelen. Mijn privégids na me door het dichts mogelijke struikgewas, wat in het begin niet altijd even relaxed aanvoelde; elk blad kan iets bedekken.
De planten verschillen allemaal zo van wat je gewoon bent, dat je de dierengeluiden in combinatie met het groen sowieso al geweldig vind. Wilde zwijnen, papegaaien en vlinders was wat ik nog wel heb kunnen zien, door de korte tijd. Uit een stuk boom drinke vodn ik nog het leukst.
Terug ging wat makkelijker in de soms ondiepe rivier, hoewel soms met stokken en zelfs enkele keren uit de boot gemoeten om mee te duwen.

Pampas:
Nog een nacht in residence Jislene met het gezellige groepje van Maartje, en vier Belische meiden (Els, Karlien, Caroline en Ann), en we vertreooken vroeg met een zeer oncomfortabele jeep over een lekker bumpy road. Het landschap gaf enige afleiding: bossen, savanna en nog meer. Aan het einde van de rit stapten we over op een boot, ruim tien meter lang en heel smal, om daar ook drie uur in te zitten met al onze bagage en veeeeel voedsel voorraad.
we zagen 1001 Aligatoren en een gelijkaardige, maar aggresievere krokodilvariant aan de kant dan de 20m. brede bruine stroom. Na ook vele speciale vogels en andere vreemde dieren gepasseerd te hebben kwamen we op het kampement aan, net voor de avond viel.
Met eten hebben ons lekker dik kunnen eten, zelfs ´s morgens warm.
De tweede dag hebben we in de voormiddag een wandeling over de dorre afgebrande vlakte gemaakt. Af en toe wel groen oases, maar de aarde had veel scheuren en waar water was, leek het meer op moeras. En heet dat het was, niet normaal.
Toen we rond een plas liepen blken we geluk te hebben, de gids vond een Anakonda (slang) van een kleine twee meter. zo heet als het was, zo koel voelde dat beest. Naast kleine gele aapjes langs de rivier gezien te hebben, liepen we met de wandeling onder een boom door waar een grote zat, die van de gorilla afstamt. Of hij het express deed weet ik niet, maar er kwam heel wat ontlsting (wat weinig scheelde of we waren de sjaak) naar beneden.
Terug van de wandeling kon ik niet lang genoeg onder de koude douch staan!
De derde dag ging net zo snel en ik kan nu nog uren vertellen. Maar dat doe ik niet. Het leven met de natuur en in de wildernis was heerlijk en varen op het water in het zonnetje (met lekker wat wind) was ook perfect. Muggen lieten met best redelijk met rust.
Oja en op het laatst tijdens de terugtoch hebben we nog rivierdolfijnen gezien. Ik ben het water niet ingeweest maar sommigens hebben gevoeld hoe de dolfijnen langs hun lichaam gleed.
Het had nog wel een week mogen druen.

Communicatie:
Toen ik naar de Junlge ging had ik de avond ervoor via de eigenaars mijn dag geregeld, min of meer bleek. Hij schreef netjes een factuur van het bedrag dat ik betaalde voor de trip én de entree van het park.Na gebeld te hebben ging hij de volgende morgen in de vroegte lang het reisbureau. Iemand van Anacona tours kwam met ophalen en in de boot voeren we naar het kantoor van het park aan de overkant.
Toen hoorde ik dat we 80 Bolivinos moesten betalen voor binnen te komen, was met mijn bon maar wachten.
we staken de rivier weer over en een gids verdween. Even later kwam hij terug met 80 Bol. van het bedrag dat ik betaald had om mijn entreekaartje te kunne kopen.
Handig is anders, en de lokale mensen kennen elkaar goed, maar goed afhandelen, op het gebied van communiceren, laat soms dus te wensen over.


VEILIGHEID
Nu ik weer terug ben in La Paz worden we op de proef gesteld met stakingen in het hele centrum. Ik had geluk en kon voor een normaal bedrag met een taxi van de luchthaven via omwegen bedenen komen, maar het hele verkeer ligt lam in dowm town zelf. Scholen sluiten, examens zijn uitgesteld. En ik ben ook vrij, samen met Leneke zijn we gezellige dingen doen in of dichtbij huis. Waar zij woont is er wel transport maar het centrum is een grote parkeerplaats van busjes.
Iedereen gaat daar te voet over straat, een heel maf gezicht omdat je normaal uitmoet kijken om niet over je tenen gereden te worden. Uitlaatgassen zijn er niet en het centrum doet meer aan als een uitgebreid dorp, zo anders.
Maandag was de eerste dag nadat er, tijdens mijn trip, doden zijn gevallen in (ik geloof) Potosí, een mijnstad. Dit was de druppel die zorgde voor protest tegen de huidige president Evo Morales. Hij heeft al zo veel nagelaten van wat hij beloofde met de verkiezingen in februari. Een man van het volk gaf het de doorslag om hem als leider te kiezen, maar het bleek dat hij tijdens het incident (20 dode mijnwerkers bij onrust over beheer van een mijn) gewoon aan het feestvieren was en op post in Santa Cruz bleef. Ook deze keer toonde hij geen betrokkenheid.

Een gevolg van de staking is dat er oneindig veel Me op de been is, mede omdat er bekogelingen met stenen waren. Ik heb er nog niets van gezien maar wel ook heel opvallend is dat men in grote vrachtwagens, waar heel veel mensen in de laadbak in kunnen staan, nog wel vervoerd kunnen worden, gratis. Dit onder begeleiding van een drietal Me-soldaten.
Waar de vrachwagens wel kunnen rijden en waarom je gevaar kan lopen al je er gebruik van maakt is me niet helemaal duidelijk. Misschien zien groepen elkaar als spelbrekers op bepaalde plaatsen. Trufis en busjes op plaatsen waar geen blokkades zijn kun je rutig, probleemloos nemen.
In de avond, na 6´en heft men het tijdelijk op. Maar het ziet ernaar uit dat er nog een derde dag, morgen makkelijk bijkomt, het houdt aan.
Nieuws krijg ik voornamelijk van gastgezinnen en lokals op het moment, tv kijk ik niet veel, alhoewel ik de hoofdzaken wel zou kunnen begrijpen.

Omdat het hier wat ontregelt is, heb ik ook niet meer op mijn kamer kunnen komen om mijn camera op te halen. Misschien ga ik vanavond wel naar huis, maar de niet te missen foto´s laten nog enkele dagen op zich wachten.
En diegene die zich sbel zorgen maakt, het hoeft echt niet! Bij elke bank staat altijd ook eem bewaker met een geweer van het ik jou daar; ME klinkt ernstig, maar bewaart alleen maar nog beter de veiligheid. Aanvankelijk zag het raar, en even eng, maar nu al niet meer.

Dag lieve mensen,
knuffel van Nathan