Eerste werkweek

Afgelopen weekend ben ik helaas niet naar Coroico geweest, ik lag met koorts vrijwel het hele weekend plat. Dus dan maar een andere keer ´Worlds most dangerous road´ affietsen. Klinkt eng, maar het is een toeristische ´must´. Veel organisaties zijn erin gespecialiseerd.

Ondanks dat ik nog geen rijles kan geven
omdat ik nog geen internationaal rijbewijs heb, kon ik wel met mensen rijden die al hun rijbewijs hier hebben en wat oefening nodig hebben. De auto heeft namelijk dubbele rempedalen en koppelingen waardoor iemand met een rijbewijs in dit land als medepassagier iemand zonder rijbewijs kan laten rijden. Hierdoor kon ik ook zelf rijden en de stad nog beter leren kennen.
En ik heb ook nog een laatste keer spaans gehad om niet ´met de mond vol tanden te staan´ in het niet altijd even gemakkelijke verkeer.

Het andere werk was Engels. Het niveau van de het groepje van drie was gemiddeld niet erg hoog. D.w.z puur de basisbeginsel zoals onr. werkwoorden die nog helemaal niet vanzelfsprekend zijn. Maar het klikte wel en ik heb toch het idee dat er wat te bereiken valt, zeker als het voor hun interessante onderwepen zijn als voetbal die aan bod komen.
Verder ben ik ook waqt meer prive-achtige lessen begonnen waarbij ik met een of twee studenten werk. Deze hebben blijkbaar nog nooit Engels gehad wat betekent dat je het langzaam op moet bouwen. Daarbij komt ook het feit dat veel de 18 al hebben gepaseerd waardoor je natuurlijk ook minder snel nieuwigheden opneemt.

Dinsdag heb Marlieke (voor het eerst) echt ontmoet en gedag gezegd. Ze is donderdag( met moeite vertrokken door blokkades die nu al over zijn). Het was het definitieve goodby, ze gaat in Valencia (Spanje) met haar gezin zich vestigen. Bij mijn gezin kwam ze dus nog langs om Pepe en Elena nog een keer te zien. Eigenlijk wel een speciaal moment!



DIEVEN, STELEN, HONGER EN ARMOEDE

Woensdagavond was er een speciaal voorvalletje in Brosso´s ( westerse mega IJssalon) met dieven. We zaten met redeleijk wat mensen om een tafel en terwijl we kletsten kwamen trwee andere mannen, in nette kleren, naast ons tafeltje zitten De stoel werd door een van hen vrij dicht bij/ aan geschoven, maar dat was tot daar aan toe, en viel nauwelijks op. Op een gegeven moment was het bij Dieuwke dat de man zijn been uitstrekte naar de tas van Esmee, die naar het wc was. Heel listig kwam hij dichtbij en toen Dieuwke tegen zijn been tikte schrok hij en vertrok met zijn gezel. Voordat iemand de gezichten gezien had er be4sefte wat er precies aan de hand was, liepen ze al de straat op. Raar maar wel goe om mee te maken, want je weet dat het op dan op zulke manieren gebeuren kan.

Eerder al zijn Martine en mijn portemonnee gestolen. Ik was honderd Bolivianos kwijt, zij 30 €, drie keer meer dan mij. Het was (bij mij) in een drukke bus waarbij ik een hand op mijn tas hield en de ander niet op de ritszak van mijn jas tijdens de hele rit. En jahoor: kassa. Bepaald erg vond ik het niet.
Deze keer had ik ook niet echt het idee dat dee waarschijnlijke dief er beroerd aan toe was.

Vrijdag kwam ik ook met enig toeval door Marcia, een Boliviaanse (26) vrijwilliger van Helping Hands (HH), in een tehuis voor ´criminele jongens´. Het waren net als Yanacachi ook totaal geen slechte kinderen, en hebben geen ernstige dingen gedaan. Totdat ze 17 zijn kan men ze niet opsluiten. Vandaar het tehuis. De reden dat ze daar zitten is omdat ze vanwege honger eten weghaalden, jatten.

En dan heb je natuurlijk ook lustradores die veelal van mijn leeftijd, gewoon dagen schoenen poetsen om te kunne eten. Dit is natuurlijk de betere manier om zo voor je eigen kostje/levensonderhoud te zorgen. Want bedelaars zie je soms met de ene hand omhoog, door de straten lopen terwijl de andere een zakje met een broodje vast heeft. Dan denk ik: als de nood zodanig hoog is eet dan op wat je al eerder gekregen hebt.
Een keer gaf ik en oudere vrouw wat volkoren koekjes toen we ergens zaten. En bij onze buren die ook lekker in de zon zaten vroer ze meteen verder, om meer.
Soms weet je niet altijd wat het beste is, hoe geloofwaardig je zulke situatie moet inschatten en ernaar wil handelen.

Toen is gisteren door de Sagarnaga, een van de gezelligste en toeristische straat liep, liep ik een jongetje tegen het lijf die ik eerder via Maartje al min of meer had leren kennen. Hij was blij me te zien, ik had mijn droge vieze bergschoenen bij die hij als schoenpoetser dan mocht poetsen, zoals beloofd.
Normaal is zo´n prijs ervoor een Bolviviano.
Hij wilde tien en zijn vriend, die de andere mocht poetsen wilde dat ook. Ze porbeerden met lekker om te kopen, maar ik heb ze uiteindelijk 5 Bol gegeven en nog bleven ze bijzonder ontevreden. Want ik liet ze kiezen, samen wat eten gaan kopen of de 5. Helaas was beide geen goede optie. Zo schattig en aardig als ze ook kunnen zijn, zo onplezierig was het deze keer om dag te zeggen. Beetje jammer om met dat bubbele gevoel, want zo zielig zijn ze ook weer niet, weg te gaan.


QUOTE VAN DE WEEK
Terwijl de Boliviaan op een goude/zilveren dan wel bronzen stoel zit, bedelt hij.

Uitleg:
Met Pepe een maal aan de babbel zit je zo ook een uur te luisteren naar hem als ´Hablador´, zoiets als babbelkont. Hij verteld ook hele interessante dingen. Een daarvan was over de natuurlijke rijkdom(ontzettend veel bodemschatten) die Bolivia bezit, net zogoed als 1001 attracties/ varieteiten voor de toerist. Als er geen onrust en blokkades voor langere tijd zouden zijn, kan er gebruik gemaakt worden van de reeele potentie in de zin van welvarendheid.
Niet alleen de toerismeindustrie maar ook de berg gas is een bron van geld. Maar zonder de know-how, want dat is bijvoorbeeld het probleem met het gas, valt er niet veel vooruitgang te boeken.
Eerst, kort geleden, hadden andere ( al dan niet westerse) landen 82% van de omzet van het gas voor zichzelf, nu heeft het Boliviaanse leger met veel matrieel de boel terug in handen. Ze willen onderhandelen (waar ze niet heel goed in zijn) en de procentuele verhouding omdraaien; zijn het leeuwendeel en het buitenland de 12%. Het enige grote probleem waar Bolivia in dit geval mee kampt is dat ze het gas niet weten uit de grond te krijgen...

Vanmiddag vertrek ik weer naar Yanacachi, het internaat in de Yungas, omdat het x-jaar bestaat en daarom een toernooi met feestige dingen te doen zijn. we gaan met zeven vrijwilligers, ik geloof de meeste van HH. Daar blijf ik 2,5 dagen.


Het beste allemaal, warme groeten van mij.