Terug van een overweldigende tijd rondreizen

Hallo allemaal!
Beste mensen, het klinkt wat vreemd, maar wat is Bolivia rijk. Wat ik met mijn ogen heb mogen zien is werkelijk niet te geloven, het landschap van Zuid-West Bolivia is om stil van te worden.

Na een week fijn vertoeven tussen de Gaucho´s en de populaire runderen, vertrok ik met de bus gedurende 2 dagen naar Bolivia, naar Tupiza om prcies te zijn.
Het Wild-west gevoel kwam al snel naar boven in de rocky valley van het dorpje waar ik mijn mijn paardje door hobbelde. Het was heerlijk, beetje cowboytje spelen tussen de rode rotsformaties met mijn gids van maar liefst 12 jaar. Als de tijd het me zou toelaten, een ´probleem wat overigens constant speelt, was ik enkele dagen weg geweest.

Dat was dan een opwarmer voor wat ging komen..
Enkel door puur toeval was het toch nog zo ver gekomen dat de baas van mijn hostel genoeg personen bijeen had om de tour door te laten gaan tegen een gezonde prijs.
Maar ik stond eigenlijk op het punt om de bus naar Potosí(mijners dorp) te nemen omdat ik wat moe was en de tour wilde uitstellen tot...!?
Ik had namelijk al lang gewacht en veel geprobeerd, de verassing van de dag: ik stapte net niet de bus in toen die man me achterna rende. wat een stommiteit, bijna overgeslagen, langer wachten en drie dagen de tour doen had ook gekunt.

De eerste dag keek ik mijn ogen uit, niet wetende dat het allemaar mooier en mooier werd. Alle kleuren van de regenboog gehad met de meest bizarre combinaties van bergketens en vlaktes onderwerg. Het Andes gebergte heeft van moedertje aarde vele mineralen (o.a. zwavel, zouten) gekregen, wat zorgt voor rode, groene meren, witte vlaktes met daaracher rood-bruin-paarse bergen en weet ik het wat nog meer zoals flamingo´s. En wereld die meer op mars, venus, en maan lijkt, tenminste wat ik me erbij kan voorstellen, zo onwerkelijk.
De tweede dag was veel woestijn, maar dan heel gevarieeerd. We stonden om 5 uur op en overdag ik met mijn vermoeidheid maar cocablaadjes kauwen. Laguna Verde (het groene meer) bevatte veel koper, een schoonheid waar je u tegen zegt.

Ondanks de fantastische natuur zijn de leefomstandigheden buitengewoon bar. We passeerden dorpje waar het in de winter -30 is, waar de mensen geen telefoon hebben (enkel gebruik van radiofrequentie), uiteraard geen stromendwater en weinig uren per dag elektriciteit in hun onverwarmde, middeleeuwse hutjes. Mensen leven uitsluitent van lama veeteelt, en het is nog niet zo heel langs geleden dat gemotoriseerd transport de handel vergemakkelijkte. Want de provincie is zeker zo groot als Nederland, maar dan in het hooggebregte.

De tijd vloog echt voorbij. De vierde dag stonden we voor de verandering voor 5en op om de zonsopgang in de Salar, de zoutvlakte te zien. Heel speciaal, net een sneeuw-schaatsbaan zo ver als je kan kijken. Het was het hoogtepunt, onvergetelijk.

En vanaf nu geef ik het op dingen te omschrijven, kijken biedt meer.
Wel moet ik nog zeggen dat het stiekem een oude droom was, in de auto Incamuziek (Cetchua muziek, cultuur van die regio) geluisterd. Je voelde de cultuur, en het pure ervan kwam heel dichtbij. Dat samen met de natuur die ons alsmaar bleef verbazen is voor herhaling vatbaar.

De foto´s kun je zien op www.nathansfotosjohojournal.mijnalbums.nl
onder de indeling ´On the road´,´Buenos Aires´,´Atl. beach: Mar de Plata´,´Tour vanaf Tupiza (Zuidwest circuit)´.

Dan heel snel weer een update, over hier. Vergeet ondertussen niet dat ik dinsdagen om 19.30 online ben!

Alle goeds voor jullie,
Nathan.