Wat over Bolivia en wat over mijn werk

STELLING:
Milieubelang blijft nog altijd laag op de agenda staan onder Bolivianen.

Toelichting:
Het zijn eigenlijk al enkele weken geleden, maar omdat ik een deel van Bolovia´s natuur heb gezien, dacht ik dat het wel belangrijk is om te noemen.
Wim Maas zei al benieuwd te zijn hoe Bolivianen hun natuurlijk rijkdom zelf zien; wat ik ontdekt heb is het volgende:

Onderweg (van afelopen rondreis) heb ik een tweetal foto´s gemaakt van zogenaamde afvallandschappen. Dit is niets bijzonders, ook buiten de grote steden maakt men uiteraard afval. Heel gewoon voor hun om zelf vuilnisman te zijn.Voor ons is het begrip vuilnisman ook gewoon, maar wij hebben geschikte eindbestemmingen.
Waar ik werkelijk van schrok was dat batterijen gewoon in de prullenmand dan wel afvalemmer gemikt worden. Ik heb de mijnen langs de emmer gelegd; ze hebben daar een poosje gelegen, maar uiteindelijk ook niet meer. Achteraf had ik, als semi groen-stemmer, er slimmer aan gedaan in mijn koffer apart te houden en mee terug te nemen.
Alsof dat nog niet ernstig genoeg zou hoeven te zijn, liep ik over straat en zag een leeftijdsgenoot zijn twee (niet-oplaadbare)batterijen losjes de straat op gooien.
´De natuur kan veel voor elkaar krijgen, maar heeft toch echt geen afvalverwerkingssysteem voor zulke producten´, dacht ik toen. Maar hoooogst waarschinlijk zal die jongen dat dus niet gedacht hebben.

Dit zegt wat over het bewustzijn dat op dit vlak weinig lijkt in te houden. Want Bolivia mag, mede dankzij internationale hulp, dan wel trots zijn op de talrijke nationale parken en reservaten (10-15), ook zelfs een Boliviaanse medewerker voor ConnectieBolivia heeft de natuur nog nooit gezien, die ik de laatste week zag.
Dus zolang de mensen de waarde van hun natuur niet makkelijk kunnen inschatten, blijft het bij een naam van de ´schijbaar mooie´ regio. Zodra de local´s het kunnen zien en bewonderen, zal er wellicht een mentaliteitsverandering zich voltrekken.
De natuur is immers onderdeel van het milieu waar men in leeft, waar toeristen doorheen reizen en wat zonder meer een meerwaarde voor het land is. En ecotoerisme loopt nu juist steeds beter, vooral in de Amazoneregio´s.

Een ander, eigenlijk serieuzer probleem is dat slechts net de helft van de 8 miljoen mensen wonende in Bolivia over veilig drinkbaar water beschikt.
Vandaar het grote belang natuurlijke hulpbronnen zo veel mogelijk te beschermen om intergratie van duurzame ontwikkeling een kans te geven, opdat de levensomstandigheden op dit crusiale onderdeel tenminste de goede kant opgaan (milleniumdoel 7).

QUOTE:
Ayme, de (Boliviaanse) medewerkster voor onze organisatie zegt:
¨Mensen hier zijn gewend uren en soms zelfs dagen in de rij te staan bij officiele (overheids)instanties¨.

Uitleg:
Vele Bolivianen willen nu erg nog altijd zo weinig werk is, zeer graag naar Spanje. Recentelijk heeft Spanje zijn immigratie eisen aangescherpt. Waarom nu wel weet ik niet, maar sindsdien was de vraag naar paspoorten uitzonderlijk, abnormaal groot. Mensen hebben dagen in de straat staan (´snachts liggen) wachten. Dit gebeurde toen ik onderweg was.
Ayme gaat hierover heel binnenkort meer vertellen, toen zij, gelukkig wat minder lang, in de rij stond voor haar paspoort aan te vragen.

Dan mag je aannemen dat dit een voorval is van een niet-dagelijkse aard. Toch op zaterdagen, wanneer iedereen een week hard heeft gewerkt, lopen rijen wel eens op tot 50 meter. Enkel voor het loon bij de bank te innen.
Voor onze maatstaven klink dit wel heel ouderwets, maar elke gewoonte went, zegt men wel, niet? Dit is een achterstand wat betreft communicatie en/of efficientie.


Rijles:
jaja, de laatste drie weekjes is het eindelijk zo ver dat ik nog even vol er in duik voor les te geven. Leneke heeft mijn middagklas overgenomen waardoor ik alle tijd heb voor rijinstructeur.
Gisteren was het de eerste keer dat ik echt les gaf, en van tijd tot tijd heb moeten ingrijpen. voorheen liet ik jongens rijden die hun rijbewijs al hebben en enkel voor de oefening reden, om het niet helemaal te verleren.
De jongen van gisteren wilde in de wijk waar in normaal rijles geef, naar een voetbal(zand)veld. Want daar was het vlak en La Paz is zo goed als het tegenovergestelde.
Eenmaal aangekomen bleek het inderdaad vlak te zijn, maar de regen van de laatste paar dagen zorgde voor problemen. In de glibberige modder met stenen onder de wielen, lukte mij het net weg te komen, maar oef, geen goed idee dus.
Verder zeker wel plezierig om te doen!

Engels:
In de morgen geef ik nog wel Engels aan het oude clubje van drie jongens, en tegenwoordig ook een studente, lenguiste. Zij kan goed Engels (met name verstaan) wat de groep goed doet. Een keer was de Candeese zus van de projectleidster Linda Jean erbij.. en maar vragen en vertellen de 2 uur lang. De jongens zijn altijd hartstikke geinteresseerd, dus de zus maar(met kaart) over haar land en VS vertellen. Echt gezellige conversatielessen zijn dat!
Toen ik weg was heb ik ze huiswerk gegeven van een, door mij uitgewerkte spreekbeurt door Johnson over geografisch Bolivia; en een stuk over een film van Potosi´s dappere mijnwerkers direct gerelateerd aan armoede.
Eenmaal terug weer begonnen met lessen, lag het huiswerk thuis, ik moet nog zien wat voor vertalingen ze hebben gevonden en hoe goed ze het bestudeert hebben om erover te babbelen. Als ze eringedoken hebben zullen ze er wel iets gebakken van hebben.


Dan houd ik het hierbij, maar over Bolivia´s gebreken en Ayme´s uitleg/ tekst, die ik ga vertalen, een beloofde keep in touch.

Sunny saludos,

Nathan.